علیآباد
هیچ شالی بر گردن ِ ارغوانی ات تعارف نشد
جز طناب تکریم
هیچ یافت می نشود
جز ببری که بر مگس می زند تعظیم
ریش
با عزم روشن
در بزم گیسوان ِ تر ک برداشته
روزه را با ساندویچ ِ هفت لا تمدید میکند
وجدانم را به زیر آفتاب آب شدی
یخ را به اضلاع معبد خواب شدی
بند را با تکیدۀ قند ،
دستبند
حق را با عُق ،
گردنبند
بُغ است که جای سیمرغ می پَرد بر دوش و بر توبه
میدواند رخش
نعش در بیا و ببین
خندان
از شیپور کوتاهی باد میشد که شیخی در چشمۀ ناف صغیره ای ،بخاطر تزکیۀ نفس ، ته نشین گشته و از تازیانۀ بلـند به ارغـوان جزیل ، شبنم ریخته است ، مفتی اعظـم لاحول گویان از دهانۀ شیـپور به خرخرۀ شیرپور پایین می آید .
هیچ پنجره ای
به سوی گوشهایت غزل نشد
پلچرخی و علی آباد ِ چرخانست
که می چرخد
به گرد هوش و من مدهوش که تا کوچک شوم در عُمق یک پاپوش
که میچرغم
عسل میریزد از گوش و زبان در لُخت
به رسم آن بناگوشی که رفتن را به گفتن پُخت
بپز خندق
که حلوا میزند قلبم
ببُر دستم
بریده مست داربستم
بزن تنبور
تنیده نُت انبورم
قفس های گلابی تا تقاطع رُخم جاودانه در شهادتند
سرنوشت سبز
اتصال دوحفره در مزامیر قی شده بر یاقوت
هیچ ریشی بر دنج زنخ ،
نجنبید
ریش
تیول منقوله
مراهقی بود که از زیر شقیقه چراغان شده پایین ریخت
چراغ از بُوف می ترسد
بُوف از سپیده دَم
تفنگدار از صوف می ترسد
صوف از گردن های خَم ،
خم
خیانت مثل سلسا ل است
هفت سطر موشریخته
دیرمانده در وجدی نیندوخته
منتهی به عمامه ای در استقرای هشتم
جویده می نشود
که قرمز
خامه در قال است
شاهمامه را وقتی به انکار میرسانی که خود دو مرتبه سنگ تر شوی
خنده را از پشت غرفه های مرفه
خریده شوی
در زمزمۀ غوک
دویده شوی
من از کارطوس می ترسم
کارطوس از رم
رم
روشنفکر از فکر می ترسد
فکر از آدم
تو از ریش می ترسی
تواریش از کم ،
کم
خط خورده از خط می ترسد ؟
رسمت را در آبگینۀ وحش متبرک
اسمت را متحرک
نازنین !
محمد شاه فرهود
پانزدهم جون دوهزار نُه
